„Neisse-Nysa-Nisa Piraci” pracują przede wszystkim na płaszczyźnie improwizacji.

Po pierwsze znaczy to, Ŝe przedstawienia powstają z improwizacji podczas warsztatów. Młodzi aktorzy otrzymują zadania od reŜysera i przedstawiają je w róŜnych konstelacjach. I tak na przykład są „czysto Polskie” (takŜe Niemieckie i Czeskie) improwizacje jak i „mieszane”. Podczas warsztatów wszyscy uczestnicy współpracują ze sobą. Improwizacje, które powstają, zaleŜne są ściśle od tych grup i od ich dynamiki. Podczas pracy wszystkie problemy językowe muszą zostać rozwiązane. Oceniamy nowo powstałe techniki i decydujemy, których uŜyjemy w sztuce.

Aktualna produkcja jest jednorazowa tzn. Powstaje bez scenariusza. Po drugie improwizacja oznacza brak tekstów dla aktorów. KaŜde przedstawienie róŜni się odrobinę od poprzedniego. NajwaŜniejsze w pracy jest to, aby młodzieŜ zrozumiała, o co w przedstawieniu chodzi. Co jest motywacją konkretnego charakteru? Jak porusza się figura? Jak wyraŜa się uczucia i wewnętrzny impuls w mowie i ruchu? W ten sposób powstaje główny wątek historii, mający za podstawę silną osobowość kaŜdego z aktorów. Aby umoŜliwić pracę teatralną, zespół musi dysponować odpowiednimi umiejętnościami i wiadomościami. Ćwiczenia głosowe i ruchowe jak równieŜ dramaturgia i teatr w praktyce i teorii są częścią kaŜdego spotkania.

Metodę pracy „Neisse-Nysa-Nisa Piratów” moŜna podzielić na trzy podstawowe idee: tumult (gwałtowne zajście), akceptacja i doświadczenie na styku granic.

Tumult

śeby z uczniami móc pracować tak wypracowanymi metodami improwizacji, atmosfera i postępowanie z aktorami musi być swobodne. KaŜdy musi mieć przestrzeń, aby się rozwijać, przedstawiać siebie bez strachu i mieć odwagę na eksperymenty. Oglądane warsztaty np. przez widza z zewnątrz pokazują pozornie chaotyczne sceny. Właściwie chodzi o to, aby rzeczom, (a przy tym i uczniom), ciągle pozostawiać swobodę, aby następnie wyniki sfinalizować.

Improwizacja - nawet, jeŜeli czasami tak wygląda - jest całkowicie czymś innym „jak głupim skakaniem i gadaniem”. Improwizacja rozgrywa się z dostępnych znajomości i umiejętności, tzn. technikami, które podczas pracy zostały przekazane aktorom.

Akceptacja

KaŜdy uczestnik ma moŜliwość wnieść coś od siebie, będzie wysłuchany i potraktowany powaŜnie. Tylko w ten sposób moŜna aktorów zachęcać, aby odwaŜyli się na eksperymenty. Najpierw w improwizacji nie mam nic prawdziwego czy fałszywego. Decyzje dotyczącego tego, kto i co zagra na scenie są dla wszystkich przejrzyste. Zadaniem reŜysera jest przede wszystkim, pokazanie uczniom jak wdraŜać pomysły w teatr. Próbujemy akceptować „ inność ” naszych kolegów z zespołu i potrafimy pokazywać własną indywidualność. Wyznaczane są przez nas granice swobody, gdzie wolność jednostki musi się zakończyć w ramach wspólnej pracy. Naturalnie w tym procesie obalane są osobiste upodobania, niechęć, przyjaźnie, dezaprobata oraz obawy przed strachem.

Doświadczenie na styku granic

Praca „Piratów” opiera się na doświadczeniu. W ćwiczeniach i w improwizacji chodzi o to, aby pokonać własne granice i zdobyć się na coś nowego. OdwaŜamy się na eksperymenty w tańcu i w ruchu. Ciągle spotykamy nowych uczestników zespołu, musimy wspólnie improwizować, pokonywać bariery językowe. Obejmujemy się na scenie, robimy głupie gesty, grymasy a kto ma pecha musi w świetle ramp całować. Uczestnicy, opiekunki i sam reŜyser zdobywają doświadczenia na własnym ciele, w postępowaniu z członkami zespołu, w sporach z innymi krajami i kulturami. Przez wiele lat uczyliśmy się wszyscy jeden od drugiego – nie zawsze bez konfliktów i zranień. Zdobyte doświadczenia potrzebują pewnych ram, tzn. zespołu, który przekaŜe pewność uczestnikom, wydobywa i popiera akceptacje a w „tumulcie” zachowuje spojrzenie. Istotna dla naszej pracy jest równieŜ współpraca opiekunów z reŜyserem, a doświadczenia wymagają zaufania, aby na końcu wszystko przebiegło prawidłową drogą, Ŝeby orientacja procesu w improwizacji w odpowiednim czasie przekształciła się w sztukę. Do tego potrzebna jest ogromna wiedza i długoletnie doświadczenie w pedagogice teatralnej. Nasi uczniowie dojrzewają w tym procesie jako ludzie, młodzi aktorzy i jako młodzi Europejczycy.